| T r o f e u m |
O godzinie 8-mej 35 Jan doszedł do wniosku, że może urwać się z pracy. Zadzwonił do Tadka, artysty plastyka i umówili się na natychmiastowy wyjazd, na szczupaka. Pakowanie wędkarskich maneli poszło im gładko. Pojechali na dobrze im znane, płytkę jeziorko zarośnięte grążelami. W tych grążelach siedziały szczupaki i drwiły z wędkarzy przez całe lato. Teraz można było dobrać się do nich. Błyskawicznie złożyli "Stynkę" i do roboty.
Kilka dni wcześniej Tadek złowił tu 3 ładne szczupaki, a Jan jednego nietęgiego. Nic więc dziwnego, że planował dać dziś "szkołę" przyjacielowi. Po godzinie połowów Tadziu miał znów 3 sztuki, Jan zero. Był wściekły. Pracował zapamiętale, bez wytchnienia.
I nareszcie jest. Serce łomoce i podchodzi do gardła. Trudno było go ruszyć z miejsca. Schodzi w bok. To na pewno ogromna sztuka, nie taki "knot" jak te Tadeusza. Nareszcie mu pokaże kto jest lepszy! Ale czemu idzie tak spokojnie? Ciężko, ale spokojnie. Dlaczego? Tadek już trzyma podbierak. Jeszcze tylko z 5 metrów.
Przyjaciel rzuca podbierak i wyje. Nie śmieje się, lecz dosłownie wyje. Przy burcie łódki pływa ogromny, dziurawy, gumowy but. Jan jest zdruzgotany, lecz po chwili śmieją się już razem. Coś takiego złowić to też sztuka.
Koledzy Tadeusz, artyści, często spotykali się, przy kieliszku w przytulnej małej knajpce. Oczywiście Tadek opowiedział im jak Jan, ich znajomi, łowił szczupaki. Przez następnych kilka miesięcy kiedy tylko Jan zawitał do artystów był zasypywany pytaniami w takim stylu:
- Jasiu, ile lat trzeba się uczyć wędkowania, żeby złowić but?
- Jan na co łowi się buty?
- Jaś taki sukces trzeba oblać, zamów kolejkę!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz