Humoreska nr 52 I STAŁ SIĘ CUD

                                                 

                                              

        

            Działo się to w czasach, gdy mazurskie jeziora były "wybrukowane" okoniami, a wędkarzy było nie mniej niż dzisiaj i też marzyli o sukcesach. Bywało, że tylko marzyli.
        W każdym dużym zakładzie produkcyjnym było koło wędkarskie, lepiej lub gorzej działające.  "Władza" miała obowiązek wspierania takich inicjatyw, to też, pewnej lutowej niedzieli, osiemnastu chłopa, zakładową ciężarówką pokrytą dziurawym brezentem, wybrało się na łowy.         Pogoda była jak marzenie, słońce i około  -10⁰ C. Od rana piki poszły w ruch, (Świdrów wtedy nie było.) Lód miał około 15 cm grubości i pod uderzeniami pięknie „grał”. Jedni próbowali przy trzcinach, inni poszli od razu na głęboką wodę. Łowili na błystki podlodowe własnej produkcji. Rezultatów nie było.
        Około 14-stej wszyscy mieli dość. Trzech zakapiorów rozpaliło ognisko na lodzie. Porozsiadali się. Inni dołączyli no nich, zbierając po drodze gałęzie w otaczającym jezioro lesie. Płonący pod niebo ogień poprawił im nastrój, a jeszcze bardziej herbata z termosów z prądem. Znalazło się także sporo półlitrówek. Szybko humory towarzystwa poszybowały wysoko. Waldek rozpytywał wszystkich o rezultaty. Większość nie miała nic. W sumie mieli 35 sztuk, czyli mniej niż dwa nietęgie okoneczki na głowę. Klęska!       Znany w grupie zgrywus -Jureczek – pokazał kolegom butelkę na dnie której było z 50 gram klarownego płynu i powiedział, że po pijanemu okonie na pewną zaczną brać. Wykuł dziurę, napełnił butelkę wodą i spuścił na dno. Towarzystwo czyniło żartobliwe uwagi. Jureczek włożył błystkę do wody. Po drugim szarpnięciu, zaczął gwałtownie wyciągać. Wszyscy myśleli, że małpuje. Okazało się, że złowił pięknego okonia. Towarzystwo oniemiało w bezruchu. Kiedy za chwilę Jureczek wyciągnął drugiego okonia, wszyscy poderwali się z miejsc.      I stał się cud. Okonie brały wszędzie i każdemu. Płycej i głębiej. Były różnej wielkości, od zupełnie drobnych po takie po ½ kg.      Szkoda, że nie mogę pokazać zajadłości na twarzach wędkarzy i werwy z jaką pracowali. Przy każdym przeręblu leżało po kilkanaście okoni bo nie było czasu na ich zbieranie.      Zaszło słońce, brania raptownie ustały. Przyszedł czas na refleksję i dzielenie się wrażeniami. Każdy miał torbę ryb. Rekordzistę - Jureczka -wycenili na 4kg.      Minęło wiele lat, a w wędkarze ciągle wspominali jak im brały pijane okonie.